Επίσκεψη στην πλατεία Κονίτσης.

Αυτό δεν είναι η εικόνα μιας κηπούπολης. Είναι η εικόνα της εγκατάλειψης.

Επισκεφτήκαμε την πλατεία Κονίτσης στην αφετηρία των λεωφορείων της Νέας Περιοχής Παπάγου μετά από πρόσκληση των περίοικων. Μας περίμεναν εκεί νέοι, γονείς, ηλικιωμένοι, όλοι με τον ίδιο πόνο και την ίδια απογοήτευση:

«Μιλήσαμε, ξαναμιλήσαμε στον Δήμο, αλλά κανείς δεν μας άκουσε.»

Παιδική χαρά με υβριστικά συνθήματα πάνω στα παιχνίδια των μικρών παιδιών.
Το Πράσινο αφανισμένο. Τσιμέντο παντού, και στις ζεστές μέρες το μικροκλίμα γίνεται ασφυκτικό.
Παγκάκια σπασμένα. Κουβούκλια οδηγών λεωφορείων και τηλεφωνικοί θάλαμοι μιας άλλης εποχής ρημαγμένα να καταλαμβάνουν χώρο χωρίς λόγο.
Κολώνες φωτισμού σκουριασμένες, με προβολείς που «έχουν κάνει φτερά», να «φωτίζουν» βράδια που δεν νιώθεις ασφαλής.
Τουαλέτες σε κατάσταση που ντροπιάζει ακόμα και το κέντρο της Αθήνας.
Χώρος συγκέντρωσης απορριμμάτων και ογκωδών αντικειμένων χωρίς καμία φροντίδα.
Βρύση με νερό από γεώτρηση (!), αλλά δεν αξιοποιείται για τίποτα.
Εγκατεστημένο σύστημα ποτίσματος, που σήμερα όμως είναι εγκαταλελειμμένο και σε πλήρη αχρηστία. Αντί για πράσινο, βλέπεις ξερό χώμα και ξεχασμένα λάστιχα ποτίσματος διάσπαρτα παντού.
Και για τα αδέσποτα, μια σκουριασμένη ποτίστρα και ταΐστρα, βρώμικη, αφρόντιστη, ωρολογιακή βόμβα για την υγεία τους και τη δημόσια υγιεινή.

«Είναι η γειτονιά μας. Πονάμε να τη βλέπουμε έτσι».

Τα παιδιά της γειτονιάς νιώθουν ξεχασμένα, μέσα σε έναν χώρο που υποτίθεται φτιάχτηκε για να μεγαλώσουν, να παίξουν, να ονειρευτούν.

Δεν ζητούν πολλά. Ζητούν το αυτονόητο: σεβασμό, ασφάλεια, αξιοπρέπεια.

Αυτή η εικόνα δεν ταιριάζει σε έναν Παπάγο που αγαπάμε.

Δεν αρμόζει σε μια γειτονιά ανθρώπινη, ήσυχη, με ιστορία και αξίες.

Κανένας άλλος χρόνος για χάσιμο. Ώρα να σταματήσει η αδιαφορία. Ώρα να μιλήσουμε όλοι μαζί.